Één van de belangrijkste redenen om Strip-ateliers ook voor volwassenen in te richten, en niet enkel voor kinderen en tieners tot 17 jaar, is de nood om ook wanneer men met strip bezig is, dieper te kunnen graven.

Ja, dat kan (gelukkig) ook met tieners, maar toch is het zonde dat we het volwassen potentieel van Strip steeds opzij duwen, om toch maar weer “braaf” voor kinderen les te geven. In de meeste andere kunsten is dat nochtans not done: de gemiddelde beeldhouwles veronderstelt een graad van maturiteit, al is het maar om kwetsuren te vermijden, terwijl de Schilderkunst het schilderen van naakt ziet als de kern van haar figuratieve ambitie.

Hier een fragment van een Underground Comic, die in de jaren ‘60 en ‘70 van de vorige eeuw onder de toonbank werd verkocht, en in hippie-middens populair was. Zo omzeilden ze de “zelfregulerende” Comics Code Authority. Sex, bloed, taboes, racisme, existentiële twijfel, en zelfreflectie over het medium Strip zélf, waren schering en inslag. Hieruit groeiden meesters als Art Spiegelman, R. Crumb, maar ook recentere alternatieve strips.

Waarom zitten we in Vlaanderen dan nog steeds vast aan dat “choqueren óm te choqueren”? Er is wel een heel sterke taboe-doorbrekende traditie met Urbanus, Kamagurka, Jeroom,… maar verder dan humor gaat deze traditie niet.

Ik vermoed dat we in Vlaanderen nog steeds wachten op mensen die —zoals een Art Spiegelman— het choqueren beu, een ernstiger noot willen spelen, waarin de taboes wel verdwenen zijn, maar het niet gaat om een lach, maar vaker om een frons, een traan, of zelfs een meewarig schouderklopje.

Daarvoor moet je wél lang genoeg meedraaien natuurlijk. Maar als dat lukt, krijg je wél parels zoals het oprechte Maus (Art Spiegelman), maar ook de verrassend diepzinnige zombie-shocker-sequel Crossed+100 (Alan Moore), dat ik zelfs in een volwassen groep niet durf tonen (zó schokkend blijven de beelden).

Ik hoop wél dat er een kans is om ook zeer zwaar, diepzinnig, schokkend, taboe, gevoelig, intelligent, of technisch uitermate complex werk te begeleiden. Zonder op dat moment aan het fluisteren te gaan…

Gedachten?

Er is altijd plaats voor commentaar!